Las pełen tajemnic

Hej!

U mnie słoneczko, piękna pogoda i oczywiście zbliżające się wakacje! W szkole już nic prawie nie robimy, dlatego mogę sobie teraz pozwolić na więcej grania. Szczególnie zajęłam się rozszerzaniem historii rodziny Lottness. Będzie się działo, oj będzie :D 

A teraz Las pełen tajemnic :p

Postanowiłam uciec. Nie mogłam przecież bezczynnie siedzieć tam i czekać na moją śmierć.

Wierzyłam mocno, że mi się uda. Że epizod z lasem skończy się.

Nagle natrafiłam na małą chatkę. Nie zaszkodzi zajrzeć - pomyślałam wykończona ciągłym bieganiem.

 Może znajdzie się coś do picia?

Po chwili z domku wyszła jakaś kobieta. W sumie przypominała jakąś cygankę, ale w tej chwili nie liczyło się to dla mnie. Ważne by miała trochę wody i może jedzenia.

-Czego tutaj szukasz? - spytała zmęczonym głosem.

-Hmm, zobaczyłam tę chatkę i pomyślałam, że może będę mogła tu na chwilę zostać..

-Tak dawno nie miałam gości! - rozpromieniła się - Proszę, wejdź.

Wnętrze domku było dość zadbane, choć zdecydowanie dla dwóch osób nie było tu miejsca.

-Och, jak dobrze - wypiłam chyba piątą szklankę wody - Dziękuję bardzo.

Teraz za to przygnębiała mnie myśl, że może już nigdy nie doświadczę wygód, ciepła domowego i tych wszystkich sprzętów. Może już nigdy stąd nie wyjdę!

Ale musi być jakieś wyjście, prawda?

Otarłam zmęczone oczy pełne łez i obiecałam sobie, że wezmę się w garść.

-Zaraz przygotuję ci coś do jedzenia - oznajmiła kobieta i zabrała się za przygotowywanie posiłku.

Za to ja usiadłam w fotelu, próbując zebrać myśli.

 -Jeszcze raz dziękuję - powiedziałam do nieznajomej i wzięłam od niej talerz z jakąś potrawą.

W mgnieniu oka talerz pustoszał.

-Wie pani może, jak uciec z lasu? - spytałam niespodziewanie.

 -Nie da się - mruknęła.

I zajęła się jakimś dziwnym rytuałem, który polegał chyba na tańczeniu wokół pcheł. XD

-Och, pani jeszcze nie zaznajomiona - zakryła usta dłonią.

-Będę musiała już iść - nie chciałam tracić nawet sekundy.

Wyszłam z domu bardzo zmęczona. Od dwóch dni nie spałam!

Ale nie mogłam pozwolić sobie teraz na słabość. Cel był już tak blisko.

 No, w końcu - pomyślałam, gdy nareszcie doszłam do tzw. granicy.

Jeszcze dwa kroki.

Krok.

 (jak myślicie, Elise uda się wydostać z tego lasu?)

Wiem, że bardzo krótko i jeszcze w takim momencie, ale musicie mi to wybaczyć.

W zamian za to możecie w komentarzu zadać mi najróżniejsze pytania, które w następnym poście umieszczę razem z odpowiedziami. Co wy na to? 
Pa!