Lottness

Hej!

Przejdę od razu do rodzinki:

-No dobra, Raph, mamy sprawę do załatwienia - zaczęłam.

-Wiesz, że teraz grasuje po naszym mieście mężczyzna, który porywa dziewczyny w moim wieku?

-Nie możemy tego tak zostawić! - oznajmiłam stanowczo.

-Chcesz sama mu wpaść w ręce? - spytał Raphael.

-Powiedzmy, że mniej więcej tak...

-Hej! - do kawiarni zawitała Pearl. Ją także chciałam zaznajomić z moim planem.

 -A jak coś Ci się stanie? Nie możesz tego zrobić! - histeryzował Raph.

-Daj spokój, możesz się przyłączyć! A ty Pearl wchodzisz w to? Chcę znaleźć tego porywacza.

 -No jasne, że tak! Nie może mnie ominąć taka akcja! - emocjonowała się.

-Najpierw trzeba wyszukać go w necie - zaproponowała.

Byłam dumna z siebie, że wymyśliłam ten plan. Jak uda nam się go odnaleźć, to zostaniemy okrzyknięci bohaterami!

Będą mówić o nas w telewizji i w ogóle! Tylko, żeby mama się nie dowiedziała, co zamierzamy...

 -Wiesz ile po tej akcji chłopaków na nas będzie zwracało uwagę? Całe mnóstwo! - Pearl była wniebowzięta.

 -A ja to co? - obruszył się Raphael.

 -Daj spokój, Raph! - burknęłam - Za tobą też będą latały jakieś dziewczyny!

 Po jakimś czasie musieliśmy wracać do domu.

Ale jutro, jutro się wszystko zmieni!

Serio, Pearl? Na rowerze w śnieżycę?

 Raphael też już pobiegł. W takim razie nic tu po mnie.

-No, jesteś w końcu - mama nie była zadowolona z mojego spóźnienia.

-Idź się myć, później zjesz kolację - przytuliła mnie.

No i tak też poszłam do łazienki.

 -Co jest na kolację? - spytałam wykąpana.

 -Pyszna sałatka - odpowiedziała i dalej gotowała.

-Smacznego, kochanie. Ja już z tatą jedliśmy - powiedziała na odchodnym.

 -Jimmy! Co ty tu robisz? - spytałam, choć wiedziałam, że i tak mi nie odpowie.

-Od kilku tygodniu znikają w mieście dziewczynki w wieku 10-15 lat.

-Porywacz zawsze jest ten sam, ale trudno jest go namierzyć.

-Podobno ostatnio widziano go przy skrzyżowaniu ulic 75 i 74.

-Proszę zapewnić jak największe bezpieczeństwo swoim pociechom.

-O, nie! Muszę uważać na Harper...

-Na co uważać? - spytałam, siadając na kanapie.

Czyżby chodziło o tego porywacza? Jeszcze tego brakowało, żeby mama wzmogła czujność.

-Mamo, może do mnie przyjść na nocowanie Pearl i Raphael?

 -Hmm? Słuchasz mnie?

 -No dobrze, ale macie zachowywać się grzecznie.

-I lepiej, żebyście nie łazili dużo po mieście.

-Teraz jest tam trochę niebezpiecznie.

 Gdy mama skończyła swoją "przemowę" zadzwoniłam do Pearl i Raphaela, żeby zawiadomić ich o nocowaniu.

Na szczęście ich rodzice też się zgodzili.

 Następnego dnia

 Babcia myśli, że ubrania wyschną na tym mrozie xd

A rodzice... Och, dali by przy mnie sobie spokój.

 O, coś się szykuje!

-Cecile, moja najdroższa, tyle już się działo, że nie było kiedy cię o to prosić.

-Ale teraz już nic nam nie przeszkodzi. Więc...

-Zostaniesz moją żoną?

-Tak! Tak! Tak!

-Och, Nate, myślałam, że nic już mnie nie zaskoczy!

-Kocham Cię!

 W sumie chciałabym kiedyś spotkać taką miłość. Ale z moim szczęściem to raczej niemożliwie!

O noł, gacie mi się zsunęły!

O, Raphael już jest!

Jakby co, to przytulas jest u nas normalny.

Pearl też już jest!

 Pearl już wskoczyła na konia. Nawet chwilę nie spocznie!

-Ciasteczka są! Twoje ulubione - próbowałam ją czymś innym zachęcić.

-Już idę - śmiała się.

-No szybciej, no - ten numer z ciasteczkami był przede wszystkim na wykurzenie jej z konika xddd

Ale jak nie chciała zejść to trzeba inaczej zająć czas.

-Hahah, trafiłam! - chichotałam.

 -No i kto jest mistrzem? No kto? - Raphael przyłożył mi naprawdę mocno.

Pearl zrozumiała chyba, że nie samym konikiem żyje człowiek.

Ciasteczkami też nie, Raph. Dajesz zły przykład.
Czas brać się do akcji!

 Szukaliśmy w internecie jakichś informacji o tym facecie, ale jedyne czego się dowiedzieliśmy to tego, że spotkano go ostatnio przy sklepie Mars.

-A weźcie, nie uda się nam go znaleźć - Raph był zrezygnowany.

 A teraz udajemy, że śpimy. Przecież tylko w nocy uda nam się wymknąć!

Rodzice śpią, czas działać!

Pa!